woensdag 22 september 2010

Beersel

Zondag 19 september 2010

Niet een echte wandeling zoals de vorige, maar een trip naar m'n jeugd.
Nadat Esmoreit zijn 4x100 m gelopen had op het Belgische Kampioenschap in Eigenbrakel gingen we eens kijken in Beersel. Een veertigtal jaar geleden bracht ik daar iedere schoolvakantie door bij een Franstalige familie. Tot mijn verbazing staat het huis er nog, zonder noemenswaardige wijzigingen. Enkel nieuw schrijnwerk en eens een nieuw verflaagje op de gevel. Ook de bakkerij iets verderop is vernieuwd maar ze is er nog, net zoals de depot van glasflessen naast de deur.

We gingen ook eens kijken naar de weiden waar we gingen spelen, het bospad waar we ravotten en het kasteel van Beersel waar ik uren gespeeld heb.


We eten eerst iets in het plaatselijk Centrum Hotel met een heel stemmig café-brasserie. Het restaurant-hotel was hier al veertig jaar geleden, maar wij kwamen hier niet binnen. Brood van de dag voordien gaan halen bij de bakker kon, maar gaan eten op restaurant, daar was geen sprake van. Ik herinner me de snijmachine voor het brood, waar je met een zwengel het mes deed draaien, en de grote korst die je op het einde overhield. Heerlijk met confituur.

We bestellen elk het stoofvlees met geuze waar we lekkere frietjes bij geserveerd krijgen.



 


Het huis, niet meer dan een deur en twee ramen, maar het is wel het hoogste van de drie. Ik sliep achter het raam bovenaan rechts. Beneden was links de dagelijkse eetplaats, links de living met de tafel, stoelen en kast die in ons huis staan, met daarachter de zithoek met tv waar ik indertijd abba het songfestival heb zien winnen.
Vanop de zolder door het dakraam aan de achterzijde (een veel kleiner exemplaar dan wat er nu in zit) ging ik 's avonds laat kijken naar de lichtjes van Brussel.




Een affiche voor de verzekeringsmaatschappij met het paraplutje hing er op de insprong, Het was het herkenningspunt als we vanaf de delhaize kwamen afgewandeld. Het was een hele wandeling tot het grootwarenhuis. Er reed wel een bus, maar dat kostte blijkbaar teveel. Daarbij zo waren we waarschijnlijk een ganse namiddag zoet. We gingen ook altijd te voet tot daar, want iets verder (Alsemberg) vertrok de tram aan de 'rue du silence', die namen we dan naar het centrum van Brussel als we naar de film gingen (Pathé cinema's of uitzonderlijk eens naar de metropole) of als we in de grote vakantie naar de grote foor op het zuid gingen. Om te kijken, ik kan me niet herinneren dat ik daar op een attractie gezeten heb, maar wel dat we daar uren gewandeld hebben, de roetsbaan zitten aanstaren, de racebaan, de mensen die halverwege het spookhuis buiten kwamen, de rariteiten, de sideshows (vrouw met baard, man met twee hoofden, vele waarzegsters), de suikerspinnen en pommes d'amour.



We zijn met de auto eens tot aan de delhaize van Alsemberg gereden, het is inderdaad een heel eind. We zongen altijd in het terugkeren, ik hoop op het stuk zonder huizen.


De bakkerij waar we brood kochten of kregen, want één van de meisjes ging daar werken. Taartjes hebben we daar maar één keer van gegeten. Die keer dat m'n ouders op terugweg van hun reis naar het zuiden van Frankrijk langs kwamen.
De tour de France is hier ook eens gepasseerd, ik weet wel niet meer in welk jaar dat was. Ik herinner me de man met pintjes op een plateau die tevoet in de promotiecaravaan voorbij kwam. Ik vroeg me af of die arme man de volledige tour te voet aflegde, ik vond het een zwaardere prestatie dan die renners, vooral die plateau de ganse tijd op één hand.

De weiden.
Net na het huizenblok heb je een straatje dat naar beneden loopt, over de spoorweg loopt het dood op een boerderij. We gingen daar in de weiden spelen. We droegen de tent mee om ze daar op te stellen. In de boomgaard heb ik leren badminton spelen.



De boerderij die nu gerenoveerd is.

De boomgaard, ons badmintonveld.




De weide waar we de helling afrolden. Ik ben zo eens in de tengels (brandnetels) gerold, en heb me toen aan de snokdraad (schrikdraad) recht getrokken. Het is ook hier dat we eens bezoek van nieuwsgierige koeien kregen aan onze tent.

Het bospad
Soms gingen we zo diep niet, en sloegen we voor de spoorweg af, daar konden we in het bos (bosje) spelen of op de uitgestrekte zandvlakte. (zo uitgestrekt is die blijkbaar niet, en het bos is veel kleiner dan ik met herinner, je perspektief is anders als kind). Ik kan me wel nog goed de 'ravijn' herinneren waar de trein in reed, en dat is nog altijd diep.







Het kasteel van Beersel.
Het slot is voor mij het mooiste middeleeuwse slot dat ik ooit heb gezien - op voorhand mijn verontschuldigingen voor de overvloed aan foto's. Er stonden hier vroeger enkele speeltuigen op het grasplein voor het kasteel, een schommel, een glijbaan en een wip, een boom voor het aftellen bij het verstoppen of voor 1,2,3, koekoek.




De familiefoto in Taniapose.
Nog goed gelukt zou ik zeggen, als je weet dat de camera staat te wankelen op de verlichtingspot die het kasteel 's nachts verlicht. Bovendien is een een hele gymnastische beweging om op binnen de zelfsluitertijd op de bank te geraken.








De overdekte gang tussen de torens.

De grote ruimtes in de torens.




Het houten plafond.



De rondgangen op de bovenste verdieping van de torens



Het dakgebint.


De jonkvrouwe wachtend op de thuiskomst van haar ridder.


Heel veel wenteltrappen, smal en steil. Ondoenbaar met ridderharnas en wapenarsenaal.

Houten trap in de bovenste zaal, met plaatselijke geest.





De gewelfde kamers van de derde toren.









De foltertafel staat er nog, de waarheid, niets dan de waarheid.

Luchtfoto van het kasteel.

Beoordeling: buiten categorie.
Het is moeilijk een oordeel te geven, aangezien het voor mij pure jeugdherinnering is zou ik hier vijf groosmannekes geven. Het zennewandelpad loopt hier, we zullen dat eens moeten herdoen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

beoordeling

afstanden